آن زندگی که من به تو دادم

دونّا آنّا: [...] شاید لازمه اینم بفهمیم که دلیل واقعی گریه کردنمون در مقابل مرگ، همون دلیلی نیست که خودمون خیال می کنیم...

دون جورجو: ما برای کسی که تازه از دست داده ایم گریه می کنیم.

دونّا آنّا: برای زندگی خودمونه که همراه عزیزِ مرده مون می میره.

دون جورجو: نه!

دونّا آنّا: چرا، چرا! ما برای خودمون گریه می کنیم. چون کسی که می میره، دیگه نمی تونه چیزی از زندگی به ما بده. اگه گریه برای خودم نیست، پس شما چرا می خواین من گریه کنم؟ وقتی اون ازم دور بود، با خودم می گفتم: «اگه همین لحظه داره به من فکر می کنه، من برای اون زنده می مونم.» و همین موضوع دلگرمم می کرد، تو تنهاییم بهم قوت قلب می داد. ولی حالا باید چی بگم؟ باید بگم من دیگه برای اون زنده نیستم، چون اون دیگه نمی تونه به من فکر کنه! و شما، برعکس، می خواین بگین اون دیگه برای من زنده نیست. مسلّمه که هست، اون برای من زنده است! تو کلّ زندگی ای که من بهش دادم، زنده است!

آن زندگی که من به تو دادم - لوییجی پیراندللو