بعد از تو... سالار نیزه نشینم

و تو... ناگهان چشمت به چهره ی چون ماه برادر می افتد که بر فراز نیزه، طلوع... نه، غروب کرده است.

...

مرثیه ای که به همراه اشک، بی اختیار از درونت می جوشد و بر زبانت جاری می شود، آتشی تازه در خرمن نیم سوخته ی کاروان می اندازد:

"ای هلال! ای ماه نو! که درست به هنگامه بدر و کمال، چهره اش را خسوف گرفت و دچار غروب شد.

هرگز گمان نمی بردم ای پاره ی دلم که این باشد سرنوشت مقدّرِ مکتوب..."

آفتاب در حجاب - سید مهدی شجاعی